Sabah Günlükleri

Ev sahibim kirayı ödeyemediğim için evden çıkarmıştı. Eşyalarımı götüreceğim bir yer bile yoktu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Hepsini apartman kapısının önünde bırakıp içmeye gitmiştim. Yürürken yarı sarhoş halde bir galeriye girdim. İçeride beyaz, üzerinde alev resimleri olan cillop gibi bir Firebird bana bakıyordu. Yaklaşan takım elbiseli, kel adam bir şeyler anlatmaya başladı. Ayakta zor dursam da çaktırmıyordum. Yani; sanırım. O anlatırken bir yandan hayal görüyordum. Tuhaf hayaller. Geniş bir yolda Firebird’ü sürüyorum, ileride serap, gözlerimi alan parlak güneş, ıssız yollar, rüzgâr… “Hoş geldiniz. Sizi Pontiac Firebird’le tanıştırayım efendim. Ateşi bütün bedeninizde hissedeceksiniz. O sadece bir otomobil değil, 1978 doğumlu bir bebek, ruhunuzu ısıtacak bir makine. Sizi ateşiyle öylesine sarıp sarmalayacak ki, ona yumuşak makine bile diyebiliriz. Üstelik Firebird’e sahip olduğunuzda bütün gözleri üzerinizde hissedeceksiniz. Bir yıldız gibi. Dünyada kazanılan bütün madalyalardan,

Ben bir karacayım… Dünyadaki hemen hemen elli geyik türünden biriyim. Anadolu’da, Batı Karadeniz’in dağlarında yaşıyorum. Latince Capreolinae yani Yeni Dünya Geyikleri familyasındanım, tam ismim Capreolus capreolus . Küçük bir geyik türüyüm. Çok hareketli, zarif ve kıvrağım. Genelde ormanda geceleri dolaşıyorum. Kocaman, kara gözlerim var. Bitki, yaprak, meyve ve mantar yiyorum. Ormanlar, dağlar, bozkırlar, bazen nehir kenarları benim evim. Kimi zaman üç dört karacayla kimi zaman tek başıma dolaşıyorum, göç ederken yüzlercesinin arasına katılıyorum. Anadolu’da uğurlu sayıyorlar beni, sürümle geçtiğim yere hayır ve iyilik geldiğine inanıyorlar. Ben bir karacayım. Genelde tehlikelere karşı tetikte olurum ama o gece ormanda tek başıma dolaşırken bir avcı tarafından vuruldum. Tüfeğin sesi dağlarda yankılandı. Ne gören oldu ne de duyan. Öldüm. Gözbebeklerim dondu. Ruhum bedenimden ayrıldı. Cansızlaştım. Bana hayat veren damarlar koptu.    Şimdi beni öldüren avcıyı gözlüyorum. Zavallı budal